Ben ik nu de enige die zich verbaast over het brede gebruik van de uitdrukking: ‘de juiste zorg op de juiste plek’? Je hoort  het in de gezondheidszorg nu alom, er is zelfs een VWS-programma naar genoemd en naar goed Nederlands gebruik is dat weer afgekort tot JZOJP. Serieus!

Sommige mensen gaan nog een stapje verder: ‘de juiste zorg op de juiste plek door de juiste zorgverlener’. En: ‘de juiste zorg op de juiste plek op het juiste moment’. Of, (het kan nog erger), ‘de juiste zorg op de juiste plek op het juiste moment door de juiste zorgverlener.’

Iemand heeft ooit die kreet bedacht. En voor één keer is dat beslist een leuke vondst. Maar inmiddels wordt het zo vaak gezegd dat het niet alleen afgezaagd klinkt, maar zelfs heel irritant. Bovendien is een deel van de uitdrukking compleet overbodig. Want zorg op een onjuiste plek is natuurlijk niet ‘de juiste zorg’. Zorg door de verkeerde zorgverlener zal ook niet onder de noemer ‘de juiste zorg’ vallen. Om nog maar niet te spreken van zorg op het verkeerde moment.

In feite volstaat dus: ‘de juiste zorg’. Juist ja.

Mijn 90-jarige moeder is ontzettend kwiek en je geeft haar die hoge leeftijd beslist niet. Ze rijdt auto, fietst makkelijk 40 kilometer, gymt, klaverjast wekelijks en is volledig ‘zelfredzaam’, zoals dat tegenwoordig heet. Ze woont in een dorp waar mensen niet alleen elkaar kennen, maar ook naar elkaar omkijken en ze doet mee aan alle activiteiten die er worden georganiseerd: gezamenlijke etentjes, bingo, dagjes uit. Ze heeft een uitstekend contact met alle bewoners van het appartementengebouw en ze gaat op vakantie met de buurvrouw. Mijn broer en ik komen vaak op bezoek en de twee zonen met hun vrouwen van mijn stiefvader ook. Zo wil iedereen wel oud worden, niet waar?

En toch, en toch…… Toch voelt ze zich eenzaam. Nee, niet eenzaam aan contacten, haar eenzaamheid zit van binnen, zegt ze. Haar zeven broers en zussen zijn allen overleden, evenals de zwagers en schoonzusjes. Elk jaar gingen de zussen en schoonzussen een paar keer een weekje met elkaar in een huisje. Wandelen, fietsen, bijpraten en altijd dolle pret.
Ook van het gezin van mijn vader is zij de enig overgeblevene. Dit was eveneens zo’n hecht, warm gezin, met veel gezellige visites bij elkaar, logeerpartijen en met-elkaar-meeleven. Voorbij, voorgoed voorbij.

En vorig jaar is haar tweede man overleden, met wie ze, 3 jaar na het overlijden van mijn vader, is getrouwd en nog 28 gelukkige jaren heeft gehad. Nu is er niemand meer aan wie ze haar verhaal kwijt kan, na een dagje uit. Aan wie ze kan vertellen dat ze gewonnen heeft met klaverjassen, of niet, voor wie ze kookt, met wie ze de 1001 gewone dingetjes deelt waar je niet bij stilstaat, maar zo mist als het er niet meer is.

Niemand voor wie je nog de belangrijkste bent. Natuurlijk: ze is heel belangrijk voor haar kinderen en stiefkinderen: maar wij hebben elk ons eigen leven, met alle bijbehorende hectiek. En mijn moeder? Zij heeft de ontelbare herinneringen aan de vele dierbaren die er niet meer zijn en met wie ze niets meer kan delen. Dat heet eenzaamheid.

Het overstapseizoen is gestart. Klinkt als jachtseizoen. Met de verzekerden in het vizier. Soms als opgejaagd wild. Want zij moeten vooral overstappen. Naar “mijn” club, vindt elke zorgverzekeraar. En ze proberen de mensen over te halen met goed doordachte reclames, die betrouwbaar moeten overkomen en mogelijke overstappers moeten overhalen.

Nee, vindt VWS, niks ‘overhalen’: mensen moeten zelf een goede afweging maken. “Stemmen met de voeten”, want dat is de basis van ons zorgstelsel. Jawel. Dus iedereen moet bewust bedenken of hij/zij wil overstappen. En kennelijk kunnen we dat niet, in de opinie van VWS. Dus de overheid gaat ons allen voorlichten. Met websites, reclames, animaties en social media. Zodanig dat laaggeletterden het ook snappen. En omdat de burgers het dan misschien nog niet begrijpen, gaat er nog een voorlichtingsteam het land in.

En er zijn nog meer partijen die zich ermee bemoeien. Sites als de Zorvergelijker en de zorgverzekeringswijzer. En consumenten- en patiëntenorganisaties die zich inzetten om mensen vooral goed voor te lichten.

Jawel: het overstapseizoen voelt echt als het jachtseizoen. Want wat als je in een collectieve verzekering zit via je werkgever? Of wat als tevreden bent over je huidige zorgverzekering? Je voelt je bijna als “dom” bestempeld als je niet van plan bent je verder te oriënteren. Want het wild moet natuurlijk wel bewegen, anders is de lol er af.