Hij is 87 en een van de liefste mannen die ik ken. De man waarmee mijn moeder nu 26 jaar is getrouwd. Mijn tweede vader. Onlangs ontdekte men darmkanker bij hem. Een snelgroeiende tumor die moet worden weggehaald, anders vreet deze door de darmwand heen en krijgt hij bijzonder veel pijn.

Maar…. hij is kwetsbaar, de operatie is zeer ingrijpend en riskant. Met daarna blijvend een stoma. “Ik wil niet meer worden gereanimeerd”, geeft hij aan. Overtuigd, hij heeft zijn leven geleefd en aan het einde wacht zijn Schepper. Natuurlijk blijft hij het allerliefste bij zijn geliefde, mijn moeder, maar zo niet, dan is het goed. Geen reanimatie. Het ziekenhuis noteert dat in het patiëntendossier.

Er volgt een gesprek over de operatie. “Ik zie dat u niet wilt worden gereanimeerd”, zegt de arts. “Weet wel: op de OK houden wij ons daar niet aan. Wij doen er alles aan om de patiënt de operatie te laten overleven. Ook reanimatie. Op de OK zijn wij de baas.”

Hoezo: de patiënt staat centraal? Meer regie bij de patient? Patientempowerment? De artsen op de OK beslissen:  indien nodig vindt reanimatie plaats. Hij zal en moet levend de operatiekamer uitgaan. En daarna? Dat is niet hun probleem.